Hiç ama hiç aklıma gelmezdi böyle birşey için çaresizliğe düşüp buraya anlatacağım. Hani mesele derdimi paylaşmam değil. Benim gibi bi insanın içinde bu hislerin olması. Hoş, o hislerin ne olduğunu da bilmiyorum. İman gücü, bir yol diliyorum Allah’tan ve ona sarılıyorum. Düşündüğüm şeyin olmaması için o içimdeki hissin, dua ediyorum sürekli. Şeytan beni kandırmaya çalışıyor diyorum sürekli, düşünmemek için gayret gosteriyorum.
Eşimle çok severek evlendik. Ailem istemedi, destan gibi bir evlilik hikayemiz var. Zorluklarla dolu. Fakat evlendikten sonra annesi ve ablasının bana yanlışları karşısında ilk bir sene hep beni ezdirdi. Hep el açıp dua ettim Allah’a. Ne olur yarabbim görsün birşeyleri ve aile olalım artık dedim. Öyle de oldu, artık canıma tak edip, bırakıp gidecegim yerde sözler verdi. Ailesinin ne olduğunu gördüğünü kabul etti. Sonra ne mi oldu? Yine durmadılar. Bu sefer de korumadigini söylese bile korur gibi konuşmalar, affedilemez bir tavirlarini görüp haftasına birşey olmamış gibi davranılması ve sürekli yüz bulmaları.. bize maddi manevi atmadiklari kazık kalmadi. Bazı zamanlar bir iki ay görüşmedi ama sonra hemen unutuldu birşeyler, toz kondurmaz bi hali var yaniher zaman. Ben ise bunları yediremeye yediremeye bir hal oldum senelerce.. ailesi evlenirken olsun, doğum zamanimda olsun kuruş yardımları geçmemiştir bize. Benim ailem başta evliliğimi istemese de sonradan oğulları gibi sahiplenip adeta evimizi düzdü, bize yaptıkları maddi manevi iyilikleri size anlatmaya kalksam burdan köye yol olur. Eşim ailesiyle ilgili her tartışma çıktıginda, bize sorundan başka ne yaptılar dediğimde bir şekilde benim ailemin de birgün kötülüğü olacağını, o zaman da onun benim üstüme geleceğini söyledi bununla tehdit etti. Yeri geldi arkalarından nankörlük yaparak açık bile aradı inanın. Sırf kendi ailesi öyle diye.. oysa ben aileme şakayla da olsa tek laf ettirmedim. Hoşuna gitmeyecek bir harekette yeri geldi insan içinde uyardım ailemi. Onun karsisinda. O? Kendince hersey ama bana göre hicbirsey..
Artık sevgimin tukendigini anladığım yerde, kavgalarımız oğlumuza da yansiyor diye hiç yapmadığım bi şeyi yapıp onun bir abisiyle dışarı çıktığı bir zaman evi terkettim. Mesajla da bildirdim. İki hafta kadar ayrı kaldık, yalvarmalar babasını araya sokmalar vs vs baya ben istemiyordum. İçimde burukluk vardı, sevgi değilse bile iyi değerlendirilecek bir şans ile yeniden yeşerecek sevgi kırıntısı vardı. Bunun için son gelişinde, artık kimse bizim mutluluğumuz dan önemli değil ona göre davranicam söz diye yalvarmalarina tamam dedim. Birleştik, ama hala değersiz hissediyorum. Seslenirim ikincide tepki verir, laf anlatırım gözümü telefondan ayırmaz, birşey söylerim tamam der bir saat sonra söylememisim gibi o bana söyler hatırlamayip. Bunlar bir suredir böyleydi evet, ama artık daha çok gözüme batıyor. Niye ki ?
İçimde kendimi suçladigim şeye gelecek olursak, beni istediğiniz gibi asagilayabilirsiniz bunun için. Yapın hatta, yapın ki dibe vurayim. Vurayim ki ayaklarım yere bassın. Ya da ne olur, psikolojim bozulmuş olsun.
Eşimin o akşam dissri çıktığı abisi senelerdir tanıdığı yakın bir abisi. Gidip geldikçe ben de görürdüm çalıştığı yerler yakın birbirine. Ama hiç böyle birşey hissetmemiştim. Eşim bana onun ona verdiği nasihatlari, kendi eşi ile ilgili boşanıp aynı bayanla iki kere evlendiğini fakat olmayinca olmadığını, birseyleri kaybetmeden sahip çıkması gerektiğini söylediği nasihatlarda bulunmuş. Aile sorunu onlar da yaşamışlar ama daha çok kadindan yana, kadının ailesi adami dünya borca sokmuş hala oduyormus falan vs. Ama aynı kadınla ikinci kez evleniyor, deniyor yani değer veriyor demek ki adam. Benim ailem eşime sayısız fayda sağlayıp evlat olarak gördükleri halde hep işe yaramaz, sorundan başka birşey çıkarmayan kayinvalidemlerle bir tutuldu ve nankörlük ile karşılaştılar, ne kadar onlara yansitmasam da. Hani ben eve geldim ya, hala herşey aynı ya. Biliyorum ki sözler verildigi halde aile ile ilgili birşey olsa yine takisacagiz, neyse ki anlaştık o zaman kesin ayrilacagiz. Peki ben niye durup durup bu adamın profiline giriyorum? Niye güldüğü fotoğraflara birkaç saniyeden fazla bakıyorum? Kendimden çok utaniyorum.. Asla yanlis yapmam, içimdeki his nedir onu da bilmiyorum. Ama asla ama asla aklımda ilerisi için bir düşünce yok. Günlerdir üzülüyorum, gözyaşım gözümün ucunda. Bu duruma ağlarsam kabullenmis olmaktan korkup susturuyorum kendimi. Eşim kalın bir duvarın arkasında sanki, uzansam taşların arasından tutarım ama yanıma çekemem gibi geliyor. Zaten senelerdir de onun için dünyayı karşıma almışım, fakat o dunya daha kalabalık diye karşı tarafa geçmiş gibi hissettirdi. Ben ne yapicam, ne düşüncem bilmiyorum kızlar.. kendime istemeden yapmış olduğum birşey kesin olarak varsa olmaz böyle, bu utançla yasayamayabirim.. nolur boşluk olsun adı, nolur iki gün sonra güleceğim birşey olsun. Ne olur çocukken öğretmenlerimize duyduğumuz ilgi gibi, sonrasında hatirlayamayacagimiz birşey olsun.. sen yanıltma Rabbim,ben elimden geleni yapacağım yoldan dönmemek için, sen yolumu sana Çevir 🙏🏻