Covid testimin pozitif çıkması sebebiyle 21 gün karantinaya alındık, üzerine 5 aylık bebeğime de bulaştı. Bir haftadır da karantina bitti ama ne olur ne olmaz diye kendimiz çıkmadık. Resmen 1 aydır F tipi kapalı ceza evi misali kapının dışına adım atmadım. Ne market, ne çöp atmak, ne balkondan dışarıya kendimi sarkıtıp etrafı izlemek. Bebeğim olmasa sıkıntıdan patlardık. Hastalıktan zaten yaşadığımıza şükreder olduk. İşin tuhaf yanı eve öyle bir alışmış bulundum ki, önceden iki üç yeri aynı gün ziyaret ederdim. Şimdi çöp dökmeye çıkmak bile benim için zahmetli ve kutsal bir iş gibi geliyor 😄 yarın ilk defa insan içine çıkacağız. Mahpustan tahliye olmuş gibi hissediyorum, sanırım bu iki yıllık maskeli yasaklı bunaltıcı süreç gerçekten herkeste psikolojik çöküşe sebep oluyor. Mesele bebek değil esasen kendimize vakit ayırmak ve özgürce bebeği benimseyip zahmetini göze alarak gezebilmek.. 😕