5 yıl önce ansızın annemi kaybettik 😢 dünya başımıza yıkıldı resmen ne oldu ne bitti anlamadık hepimiz bir yerlere savrulduk 2 yılın sonunda Almanya’ya taşındık. Buraya geleli bir sene olmamışken babamın kanser olduğunu hatta son aşamada olduğunu öğrendik benden büyük ablam ve abim evlendi. Evin sorumluluğu babamın bakımı kardeşlerimin sorumluluğunu hep ben üstlendim. Babam ameliyattan sonra baya kilo verdi. Tedavi sürecinde koronaya yakalandık. Sürekli kusma belirtileri vardı bir şey yiyip içemez hale geldi eskiden 90 kilodan fazla olan babam 43 kilo olmuştu 😒 sürekli kusmadan sodyum eksikliği yaşadı zihni bulandı gelecek ile geçmiş arasında gidip gelmeler yaşıyordu 4 gün yoğun bakımda kaldı. Onu hastaneye kaldırdığımız gece beni çağırdı yüzüme baktı ağlıyordu ellerini kaldırıyor bir şeyler söylemeye çalışıyordu ama dudaklarını bile kıpırdayamıyordu oturup ağlamaya başladım babam ruhunu teslim ediyor sandım ne yapacağımı bilmiyordum🤷🏻♀️ Çok korkmuştum 😢 annemden sonra babamı da kaybeden duygusu çok kötüydü. Neyse hastaneye kaldırıldı bür haftadan sonra eve getirildi. Ama hastanedeyken sürekli bizi arayıp sözde hiç olmayan şeyler anlatıyordu. Sözde bizim için bankaya çok yüklü bir para yatırılmış oatayı çekip hepimiz Türkiye’ye gideceğiz eskisi gibi hep beraber yaşayacağız. Bizde ne diyeceğimizi bilmiyorduk onayladık ve hata yapmışız meğersem. Sürekli arıyoruz gece yarısı bile çabuk gidin parayı çekin şu kadardır çekmezseniz başkalarıda ortak oluyor falan. Annemden bahsedince sesli ağlıyordu 😪 diyordu anneniz melektir o beni yoğun bakımdan kurtarmış. Neyse eve geldi ilk iki gece sabaha kadar oturuyordu uyumuyordu. Yüksek sesle konuşuyordu. Göz bebekleri büyüyordu para konusunu açıyordu sinirleniyordu bazen küçük kız kardeşimle korkuyorduk. Bir hafta boyunca sürdü bazen altına da yapıyordu😶 çok zor günler geçirdik. Özellikle benim psikolojim çok kötüydü. Gel üzülüyordum onu öyle görünce, hem eski haliyle şimdiki halini görünce harap oluyordum (babam sert biriydi ve kendi işinin patronuydu) onu böyle küçük bir çocuk gibi görmek beni kast ediyordu. çok şükür hepsi geri de kaldı şimdi daha iyi vucüdündaki tuz oranı düzeldi ½ aya (hatta çok tuzlu ayran içirdim diye tansiyon dengesiyle oynamıştım biraz 🤭😌) bir gün gocunmadım bir evlat olarak kendimde görev bildim hala da öyle yeri geldi mi banyosunu da yaptırıyordum, birde Annemi aniden kaybettince babama karşı yaptığım herşeyi sanki anneme de yapıyormuşum gibi hissediyorum. (ona da germe kalmadı kendisi kendi banyosunu bile alabiliyor artık) ve şuan 55.3 kiloda. Hepsi birer sınav ve içinden geçiyoruz. Ve biliyorum ki böyle şeyler yaşayarak Annemin acısı bir nebze azalıyor. Rabbim yönümüzü babamın bakımına ve hastalığına çevirdi gibi çünkü annemi çok çok seviyorduk ve bir an olsun onu unutamıyoruz. Günde ⅔ defa mezarlığa giderdik o bizim için herşeydi hala da öyle ❤️🙏🏻 Ve ayrıyeten bir çok ailevi problemlerimiz de oluyordu. Ben üniversite bitirip buraya geldim. Dil yok iş yok ve yıkarsa saydıklarımın hepsini yaşadım herşey bir an benim omzuma yüklendi. Psikolojim çok bozuldu göstermemeye çalışıyorum diyorum herkesin yeterince derdi var kendimkimi içime atıyorum hep. Arkadaşım yok burada. Ve insan bueada kör sağır dilsiz gibi. İlk geldiğimizde ben yine sabah kalkar yürüyüşümü yapardım, müziğimi açar dinlerdim, kahvemi pişirir içer kitabımı okurdum,mutfağa girer tatlılar yapar dağıtırdım annem için ama zamanla sorunlar ve babamın hastalığı çıkınca hepsi bitti. Özgüvenim de tabi 🙆🏻♀️ Kendi içime çekildim çıkmıyorum gitmiyorum kimselere. Geçen kalktım makasla saçımı kestim iyi değildim çünkü 😢 pişman da oldum ama kimseye söylemedim içimdekileri, kimsede anlamadı zaten 🙆🏻♀️ Kardeşlerim üzülmesin diye annemi özlerken ağlamayı bile bıraktım normalde yengeç burçluyum çok duygusal bir insandım herkesin derdine ağlardım acımı da içime gömdüm galiba ağlama huyumdan bile vazgeçmişim kendimden vazgeçtiğim gibi 😶 neden bu saate buraya yazdım bilmiyorum 🤷🏻♀️ Normalde sık giren biri de değilim. Kendi kendime içimi boşalttım belki de karşımda biri varmış gibi. Hoşçakalın 🙆🏻♀️