Meleklerinruyasi Daha önceden kendimi benim yaşadığım olaylardan daha zor şeyler yaşayan insanlarla kıyaslardım bunun yanlış olduğunu fark ettim. Kimsenin acısı bir biriyle kıyaslanamaz dün bir söz gördüm tam olarak hatırlamasam da şöyle diyordu “kimi insan kanserle savaşır, kimi insan diş ağrısına yenik düşer” gerçekten çok doğru, herkesin sabrı, gücü, mücadelesi bir olmuyor. Kötü veya olumsuz bir şey yaşadığımda başkasının hayatıyla kıstas yapmaktansa “Bu benim için zor bir durum evet, bunu kabul ediyorum ve yaşayacağım bütün hisler bana ait. Önemli olan içinden nasıl çıkacağımı bulmam. Demek ki benim imtihanım ya da hakkımda hayırlı olan bu.” Bu düşünceyle hareket ediyorum ve bana eskisinden daha iyi hissettiriyor. Bir de sürekli güçlü olmak zorundaymışım gibi hissederdim, kendimi o duyguya teslim etmez aylar geçtikten sonra içimde bir volkan patlardı kendimi sıkmaktan. Artık onu yapmıyorum, yaşadığım her şey benim hayat yolumda bana tecrübe kazandırıp yoluma ışık tutacak duygular bu yüzden iyi veya kötü fark etmez onları kabul edip kendime eziyet çektirmiyorum. Böyle çok daha güçlü çok daha mutluyum, eskiden kendimi güçlü sandığımda ki ben asıl ben değilmişim bunu fark etmek yüzüme bir tokat gibi çarpmıştı. İnsanın duygularını gizlemesi ve hiçbir şey olmamış gibi hayat akışına devam etmesi bana göre artık acizlikten başka bir şey değil. Olacağı varmış diyip hayat defterime bir yeni tecrübemi ekliyorum ve yoluma devam ediyorum. Artık bir insan olduğumu kabul ettim, insanın kendisine fırsat vermemesi kadar kötü bir şey yok, kendi kendini yok sayıyorsun. Ben bir insanım ve bir kalbim var. Üzülebilirim, bu çok normal. Kırılabilirim, bu çok normal. Herkese normal gelen bana çok aşırı gelebilir, bu çok normal. Kimisinin gülüp geçeceği şeylere büyük kahkalar atabilirim, bu çok normal. İşte bütün bunları anladıktan sonra pozitif şeyler yaşamasan dahi bakış açın pozitif oluyor ve seni incitebileceği en hafif şekliyle incitiyor yaşadıkların. Kabul ve teslimiyet. Bütün sır bu. (BANA GÖRE) ❤️