KirmiziOjeli Yaşadıklarını zamanında yaşadım gerçekten anlıyorum seni. Çocuğum oldu ve herkesten uzakta biyerde yaşıyorduk yanımda kimse yoktu. Uyu uyan aynı şeyleri yap, bi zaman sonra okadar bunaldım ki ağlıyordum sürekli artık. Hatta birgün okadar sıkıldım ki kışın bi vakti Türkiye’ye bilet aldım, eşime ben gidiyorum bana 2 hafta müsade et dayanamıcam artık deyip 1 yaşında bile olmayan çocuğumu aldım annemlere gittim. 2 hafta annemler baktı çocuğa ben biraz arkadaşlarımla takıldım hep dışardaydım alışveriş falan derken toparlamıştım. Geri döndüğümde yine aynı olunca bu sefer olduğum yerden çevreye daha yakın yere geldim. Tabi sonra Corona patladı yine kimse yoktu. Benimde çocuğum 4 yıldır iştahsız ve günümün toplam 5 saati abartısız masada geçiyor. Eşim hiç yediremiyo zaten. Çok sinir bozucu bi durum.. Sende biraz çocuğu kabullenememe hissettim, aslında çocuğuda değil onun verdiği kısıtlamayı sorumluluğu..
Benim gibi önceden çalışan dışarı hayatı olan evde sadece pazarlarını geçiren biriysen zor bi süreç, ben alıştım gibi ama gelenim gidenim çok oluyor artık akşamları çocuğu eşime bırakıp kursa falan gidiyorum kendimi geliştiricek. Kendine haftada 1-2 gün vakit geçirebilceğin bi zamanın olursa seni çok rahatlatıır, senindemi ailen uzakta ?