Cicikiz Evimi temizlemeyi, evimin düzenli olmasını çok seviyorum. Severek iş yapıyorum. Ve düzenli tutmaya çalışıyorum çocuklu bir anne ne kadar dikkat edebilirse o kadar. Ama hastaneye gideceksem, çocuğum durmuyorsa ağlıyorsa, yada komşuma çıkmam gerekiyorsa asla ev umrumda olmaz. Düşünsenize büyüyünce çocuğunuzun böyle bir şeyi içerleyip başınıza kakabilme ihtimalini “Ben ağlıyordum, ama sen illa evi toplayıp öyle çıkarıyordun dışarı. Evin benden daha önemli” demesini. Ben böyle bir durumda ona hissettirdiğim psikoloji için yıkılırım. Ablamın temizlik takıntısı var, büyük yeğenim artık ergenliğe giriyor. Hiç özgürce sokakta parkta üstümü kirletemedim teyze, hiç döke saça yemek yiyemedim diyor. Kreşte öğretmenlik yaptığım zaman yeğenim öğrencimdi. Yemek vakti herkes yemeğini yerken o kendisi yiyemiyordu 4 yaşında olmasına rağmen çünkü döker diye hep ablam yedirmiş. Kendi yemeyi okulda öğrendi.Neden takıntı yaparak böyle olaylara sebep olayım. Bir kere zehirlenmiştim mesela, gözüm evi görmedi. Yada kızım 5 Aylıkken yataktan parkeye düştü. Hani bunlar acil durumlar ama en basiti geçtiğimiz ay hastane randevum vardı. Acil bir durum değildi yani ama eşim çalıştığı için kendim tramvayla gidecektim. Gelince yaparım diyerek çıktım hiç de psikolojik olarak kendimi kötü hissetmedim. Muayene olup döndüğüm vakit hem yemeğimi yaptım hem temizliğimi. Yahut komşularım ile okuma günü yapıyoruz vaktinde yetişebileceksem yapacağımın bir kısmını yaparım. Ama ben bunu takıntı yapar illa toplamadan temizlemeden çıkmam dersem ve vaktinde gitmezsem orada toplanan o kadar insana ayıp etmiş olurum. Kendimi strese koymayı sevmiyorum. Bir tane tek ömrümüz var ve evin temizliğinden daha önemli daha güzel düşünecek şeylerimiz var.Ne de olsa o temizlik illaki yapılacak. 😊