Omuzlarımda bu yükün ağrılıyla her geçen gün daha çok eziliyorum.
Buraya yazıp yazmamayı çok düşündüm,keşke ilk postum bu olmasaydı…
Eşimle üniversiteyi bitirir bitirmez evlendik ve ben hiç iş hayatını yaşamadım.Ben 28 eşim 33 yaşında.Çok severek ve aşık olarak evlendim,öyle ki yaptığı hatalara bile isteye göz yumdum.Onu suçlamıyorum,kendimden çok ödün veren taraf benim.Sonrasında eşim bambaşka bir insan oldu,üzerime titreyen ve aşık bir adam.Evleninceye kadar tabi…
- Herkesin cicim ayları diye adlandırdığı dönemi ben yaşamadım mesele,hep kavga ve tartışma ile geçti…Sebebini tahmin edebilirsiniz ailesi yüzünden…Her ne kadar hatalarımı telafi edecek dese de ona olan kırgınlığım asla geçmiyor ve bu omuzlarımda büyük bir yük oluyor.Sanırım ona olan sevgim bitmiş,bitirmiş…Evdeyken daha iyiyiz ama o evden çıkınca aklıma hep geçmiş sorunlar geliyor beynimde avaz avaz bağırıyor o sorunlar…Dört yaşında bir kızım var,ailemin durumu iyi ancak bunlar boşanmam için onlara göre bir sebep değil.Çünkü eşim çok iyi bir insan,gerçekten mükemmel diyebileceğim bir karakteri var ama içimdeki kırgınlık geçmiyor…Ailemin boşanmayı istediğimden haberleri yok ama söylersem alacağım tepkiyi biliyorum..İnsanlar neler yaşıyor,nankör olma …