perimasali802_ benim hayatım roman olur yazsam, kitabımın adı çocukluğum olurdu, bazı insanlar çoçuk yaşta yüklenmeye başlar hayatın yükünü dramını bn o çoçuklardan biriyim, 7 yaşımdan beri aklım ermeye başladıki herşeyi gördüm, yokluk yanlız başına bir annenin mücadelesi,babamın hayırsızlıgı insanlara bizi ezme cürettini verdi, amcam dedem varlıklı insanlardı lakin bize ve anneme dünyanın en cimri insanları, yengem amcamın karısı yatacak yeri yok, dedem köylünün sözlerinden biraz utanır bize meyve sebze alırdı onuda köyde gösterişe çıkararak getirirdi😂 yengem bize alınan taze meyve sebzeyi eski dolaptakilerle deyiştirir bize yollardı,derken babam bizi götürmeye karar verdi yaşım oldu 12 ,biraz akıllandı gibi, derken vize içeri verilmeden, birde üstüne evimiz yandı elektirikten çıkan bir problemden,tüm pasportlar evraklar yanmıştı, halbuki annem inegini satmıştı onları çıkarmak için yine elde vardı 0 ama annemin babası dedem mekanı cennet olsun asla elini üstümüzden çekmedi.. yani demem oki en dramatik anları yazdım daha bu bir çeyregi, bn en çok çoçuklugumu özledim yaşayamadıgım o çoçuklugum 😔