Hayatın karması mı denir ne denir bilmiyorum. Nişanlıyken eşim çok severdi beni. Ben uzak dururdum. Sonra nikahta ki kerametten midir yoksa başka bişey mi bilmem evlenince çok sevdim. Evliliğimizin ilk bi iki ayı da çok güzeldi. Mutluydum cok korkardım büyüsü bozuljr diye. Korktuğum başıma geldi. Nerdeyse iki yıldır evliyiz ve birbirimize aynı yatakta yabancıyız.. çok değişti yada kendini çok iyi kamufle etti gerçek yüzü sonradan çıktı. Öyle nefret bir adam oldu ki. Onu sevdiğim için kendimden nefret ediyorum. Oysa düşününce sevilecek bir tarafı yokmuş ben sevmeyi seviyomuşum. Sabahtan akşama kadar okeyde, ihanetini de yakaladım tabii. Çok kavgalar ettik sinir krizleri geçirip hastanelik olduğum da oldu ama umurunda bile değil. Konuşuyorum tamam diyor özür dilerim diyor sonra yine aynı bok. İkizlerim var, gebersem yardım etmez ver bi beş dk bakayım duş al yada yemeğini rahat ye demez. Çok yoruldum çok yıprandım. Eski nesem gitti kendimi tanıyamıyorum artık. Bir kez olsun işten gelince öpmedi beni her gelişinde hoş geldin dedim çayı kahvesi meyvesi yemeği… Ben kaldırdım onun götünü aslında ama işte.. bir kez olsun elini omzuma atıp da halimi sormadı, hastalıktan gebersem içi acımaz bana. Merhametsiz vicdansız biri. O kadar çok üzülüyorum ki kendime. Ne yapacağım bilmiyorum. Aileme anlatsam inanmaz el iyisi ev kötüsü dedikleri cinsten. Anlatsam derlerki yok yalan. Arkamda dururlar mı onu da bilmiyorum. Kızlarım büyük olsaydı biraz girerdim bi işe aileme gitmezdim. Ama çok küçükler. Şaştım kaldım çok çaresiz ve zavallı hissediyorum kendimi 😢