Okuyan,akıl veren herkese şimdiden teşekkür ediyorum.
Kafam çok karışık daha doğrusu nasıl bir yol izlemem gerekiyor,ona nasıl davranmam gerekiyor bilmiyorum..Şu an odama çekildim kızımı sallıyorum ve bir yandan size yazıyorum..Sevgili eşim benim gözümde iyi bir insandır ,kendisini seviyorum ve onun da beni sevdiğini Ama tabiki sevgi denen duyguyla yol yürünmüyor maalesef.Eşimin bir çok güzel huyu vardır ,tıpkı benim de ona karşı oldugu gibi.Ama maalesef başedemediğim bir diğer ve can yakan huyu vardır ki,o da bir çok şeyi yıkıp götürüyor.Ailesinden kendine miras kalma bir öfke sorunu var kendisinin.çok çabuk öfkelenebilir,anş patlamalar yaşayabilir,sesini yükseltebilir ve en önemlisi bunu çocuğumuzun yanında yapabilir.defalarca uyarmama rağmen gözü ne çocuk görür ne ben.sonrasında hemen pişman olur,gönül almaya çalışır ama nafile.ben düzelsem de bu çocuğu nasıl düzelteceğim ona yazık günah değil mi? Ve bunu bilinçli yapmıyor,her defasında dikkat edixem diyor ama yine aynısı oluyor.Benim de hatalarım var elbette ama mesele tartışmanın konusundan çok eşimin tepkileri.. çocuktan önce idare ederdim ama çocuk olunca onun Psikolojisini düşünmek zorundayım artık.Elimde değil kendimi tutamıyorum o an beni alttan alır mısın diyor veya o an bana sarılsam geçer diyor.ama inanın bunları hiç denemedim biliyor musunuz.Çünkü karşımda bağıran biri varken ne kadar seversem seveyim sarılmak içimden gelmiyor.en fazla yapabildiğim şey susmak oluyor ama onu da yanlış anlıyor yine.Velhasıl kelam durum bu şekilde ve ben bu durumun düzelmesinden umudumu kestim artık.çünkğ daha iki saat önce tartıştık.Annesi,babası sahile indilerbizi de çağırdılar.hava rüzgarlı ve çocuğum şu an hasta gibi oldugu için akşam saatinde sahile gitme fikri mantıklı gelmedi.öyle başladı ve bağırıp çapırmayla son bitti.her seferinde tabiki bağırıp çapırma olmuyor ama ne zaman sinirlenşp ne zaman bağıracagıno da kestiremiyorum.kendimden çok çocuğum için size danışıyorum.Uzun olduysa affola…