Ben öyle isyan eden bir insan değilimdir. Hayata karşı tevekküllü bir bakış açım vardır. Ama nerdeyse isyan noktasına geldim. Her şey o kadar üst üste geldi ki… Çok yoruldum, çok bunaldım. Sıralamayı yapıyorum.
1.Eşim ameliyat oldu.
2.Hamile olduğumu öğrendim ve bebeğimi kaybettim. Kürtaj oldum.
- Kürtaj sonrası kontrolde çikolata kisti olduğunu öğrendim.
4.Merdivenlerden düştüm. İki üç gün ayağa bile kalkamadım. Hamdolsun ki kırık yoktu. İki gün hastanedeydim tabi. - Eşim arabayı satacağım diye tutturdu. Sattı yenisini aldık. Bir sürü borç (normal zamanda olsa bu kadar gözüme batan bir şey olmazdı.)
- Kızım 20 gündür hasta. Bu süreçte üç kez serum bağlandı. İki kez kan tahlili iki kez de çiş tahlili yapıldı. Kanında enfeksiyon çıktı. Amaaaa antibiyotiğe cevap vermiyor. İlk antibiyotiği bitirdim iki gün sonra çocuk yine kötü oldu. Sonra devlete götürdüm. Ağrı kesici verdi. Lavman yaptı, gönderdi. Özele götürdüm. İlaç verdi dozu dusukmus. Dün kendim için doktora gittiğimde kızım dışarıda kuzenimle bekliyordu. Baygın gibiydi. Yine kusuyordu. Aldım yine doktora götürdüm tekrar tahlil işte. Antibiyotiğin dozu düşük onu bırak bunu kullan diye başka bir antibiyotik verdi.
Tabii ben de çok kötüyüm. Bunlar nisandan bu yana yaşadıklarım. Kızımın durumu çok canımı sıkmaya başladı. Gece bile uyuyamıyorum artık.
Tabi böyle bunları kafaya takmışken sosyal medyada Eymen diye birini gördüm. Fil suresinin iyileştirici gücünden falan bahsediyordu. Kızıma okusam mı diye düşündüm. Ama sayılı okunan şeyler genelde benim canımı sıkar.
Acaba dedim maneviyatım mı eksik. Rabbim beni sınıyor mu? Bunlar zamana yayılmış olsaydı belki böyle hissetmezdim. Memleketime geldim heyecanla hastanelerden çıkamadım.
Nefes alamıyorum.
