R

Rengloji

18 yaşındayım...
Evliyim 1 kızım var 6 aylık eşimi çok sevdim ailemi karşıma aldım evlendim kızlığımı bozmuştu nisanliykende dövdü beni ama bırakamadım ona mecburmusum gibi hissettim herzaman kendimi evlendim çok sevdim zaten evlendiğinde 4 aylık hamileydim başka şansım yoktu hamileyken şiddet gördüm hem ruhsal hem fiziksel özgüvenim kalmadı hep dalga geçti benimle oran kötü buran yamuk kaynanmla bir oturuyorm o ayrı mesele evlendik 2. Ayında aldattı beni oruspuya gitti zaten doğum yaptım 2 haftalikti kızım lohusa halimle dayak yedim hastane odasında sezeryan doğum yapmışım bu çocuk aç emzir şunu diyip üstüme yürüdü o halimle ağladım saatlerce kızımı 3 ay emzirebildim üzüntüden sütüm kesildi ya ben canıma kiyicam yada o beni oldurucek gece giriyo yatağa işini görüyor dönüp arkasını yatiyo sarilmiyo opmuyo 1 kere seni seviyorum demiyo ben hep beni seviyomusun ben guzelmiyim beni opsene diyorum çok yoruldum hep küfür ediyo bagiriyo belkide bu son sözlerim son göz yaşlarım belkide bu son haykirisim kimsem yok bu kalabalığın içinde okadar ceresiz okadar yanlızım ki canım çok yanıyor umarim başka canlar yanmaz hakkınızı helal edin uzun oldu yüreğimin yangınını ölüm dindirecek biliyorum gücüm kalmadı.