En son eşim aramıştı “gelip alayım mı sizi” diye. Konuştuktan 2 gün sonra geldi aldı bizi, yemek yiyip çıktık annemlerden, yol 4 saat sürdü, ne o ağzını açtı ne ben. Eve geldik ben oğlumu uyutup valiz boşalttım, tam uyumaya gidiyordum geldi bir şekilde konuşmaya başladı, o gece kavga/barış/boşanma mevzusu döndü durdu ortada, beni pek gönüllü almadığını ben konuya girince “keşke bunları gelip seni almadan konuşsaydın, seni alayım mı diye aradığımda söyleseydin” gibi söylemleri ile anladım. O böyle yapınca ben de geri durur muyum?
Bugün gelmiş olmam her şeyin bittiği anlamına gelmiyor, ayrılacak olsakta yine gelecektim kalan eşyalarım için, madem hatanın farkında değilsin ve gelip bu şekilde aldığına pişmansın yormayalım birbirimizi yaptım, oda sen nasıl istersen, senin de mutsuz olmanı istemiyorum nasıl iyi olacaksan öyle olsun falan yaptı, nafaka/eşya/çocuk görme mevzusuna kadar konuştuk, yani boşanma kararı aldık.
Ben odama çekildim gayet soğukkanlı bir şekilde, o herhalde ağlar, yalvarırım sandı.
5 dakika geçmeden arkamdan gelip gel konuşalım dedi, bu defa 90 derece dönmüş bir şekilde beni sevdiğini, boşanmak istemediğini, oğlundan ayrılmak istemediğini, yuvamızı kurtarmak için elinden geleni yapmak istediğini söyledi.
Eğer senin içinde de biraz sevgi varsa ben varım seninle dedi ve o geceyi öyle kapattık.
Yine bir kavga bir barış bugün eve dönüşümün 3.günü. İlk günlere göre daha iyiyiz, eşim biz yokken çok kötü olduğunu, kendini öldüremeyi bile düşündüğünü söyledi.
Az önce yine eve geldi, nöbette bu gece, bu şekilde bana kapı açmanı o kadar özledim ki, seni çok seviyorum falan yapıp gitti.
Şimdilik akışına bıraktık bazı şeyleri, zamanla ya çıkacağız ya batacağız bilemiyorum.
Burada bana her postumda destek olanlara çok teşekkür ediyorum, iyi ki böyle platformlar var, hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim, iyi ki varsınız.
Rabbim kimsenin yuvasına da zeval vermesin.