41 yasimda ilk defa evlilik yaptim. Esimin önceden 18 senelik evliligi olmuş. Biri 17 digeri 10 yasinda iki oglu var. Cocugum olmadigi icin kendimi en aciz hissettigim konu. Cok terbiyesiz ve arsiz anneleri var. Surekli para icin çocukları kullanıyor. Cocuklar farkli aile dinamiklerinde buyumusler. Anneleri lise mezunu, cocuklari markaya alistirmis, luks yerlere gidip şarap kadehleri paylasmanin bir sey oldugunu zanneden sig bir kadin. Ben psikoloji masteri yapiyorum. Çocuklar kalmaya geliyor. Cikardiklari kiyafetleri olduklari yere atiyorlar. Her gelislerinde anneleri tarafindan doldurularak bize gelen ve olgunlukla yumusatmak icin caba sarfettigim cok yorucu bir surecteyim. Ustelik eşim bana evlilik sozlesmesi imzalatmis. Ben ayıp olur diye okumadan direk imzaladim. İş yerinden asgari ucretli calisanim. Durumu iyi olmasina ragmen bana maddiyatta hep sinir koyuyor. Ama diğer taraf sinirsiz harciyor. Kendimi hizmetci gibi hissediyorum. Muhtemelen bir sure sonra sabrim bitebilir. Cunku her seye olgunlukla yaklasmaya calismak seker hastasi olmama sebep oldu. Simdi ozellikle genc yastaki o guzelim kizlari ablalari olarak uyariyorum. Ana babalariniz gozunuzun icine bakarak sizleri buyutuyor. Parasi var diye cocuklu adamlara niye katlanasiniz ki! Stabil ve tekil güzel iliski, evlilik dururken cocuklu adam neden? Sakin bunu kendinize yapmayin! Bakin ben kendimi güvenceye almak icin okuyorum. Hiç bir kadina eger cocugu yoksa, cocuklu bir adamla evlenmesini kesinlikle tavsiye etmiyorum. Yapmayin bunu kendinize. Ben pismanim. Yazarken agliyorum. Simdi gidip bir kahve yapicam kendime ve bir de sigara yakicam anasini satayim. Affiniza siginarak sokak jargonu kullandim. Yeter be!