Normal bir evlilikte cinsel yaşam nasıldır ? İnanirmisiniz, bunu bilmiyorum. Ve benim hayatım ne derece anormal bunu anlamak istiyorum. Bu yüzden yazıyorum.
2 yıllık evliyim. Büyük bir aşkla, tanıştıktan kısa bir süre sonra hemen evlendik. 1 yasinda bebeğim var.
Çok kotu bir evliliğim var. Aşık olduğum kişi ile evlendigim kişi aynı kişi değiller sanki. Ataerkil zihniyette kadına asla kıymet vermeyen asla söz hakkımin olmadığı bunu söylediğimde de tümüyle inkar eden narsist bir adamın karısıyim malesef.
Evlendigimiz ikinci günden beri ayrı yataklarda uyuyoruz biz. Yazın sıcağı bahane eder, kışın başka şeyleri. Benimle uyusa bile 2 saat sonra bahaneyle gider başka odaya orada sabahlar.
Bir kere bile aynı anda uyumaya gitmisligimiz yoktur.
Aynı evin içinde ev arkadaşı gibiyiz.
Cinsellik talebi neredeyse hiç yok. Olduğunda ise çok afedersiniz kendi uzanır hadi gel der bana. Öyle kötü bir his ki bu. Öyle basit hissettiriyor ki kendimi.
Başlarda evlilikleri böyle sandım. Ancak sonraları çok kötü hissetmeye başladım. Kendimi bir f..şe gibi hissettirmeye başladı bu durum bana. Bir kere bile benden etkilenip moda girdiğini hatırlamıyorum. Hep çok sıradışı fantaziler kurup kendini bu şekilde kıvama getirip öyle yanasmistir bana. Açık konuşmam gerekirse bu fantazilerde çoğu zaman annesi olmuştur….
Çoklu fantaziler ve kendisinin pasif durumda oldugu biseksuel fantaziler de cabası.
Bunları kaldiramadim. Zaten olmayan cinsellikten iyice uzaklaştım. Evde kendisinden köşe bucak kaçmaya başladım.
Birkaç sefer konuşmayı denedim.
Anlatamadım.
Narsist, kibirli, ukala, bencil biriyle neyi cozebilirsin ki,
Ben suçlu oldum her defasında.
Ben bu evde, bu evlilikte öyle yalnızım ki.. onun yüzünden başka odalarda yapayalnız ağlarken o çayını içip TV izlemeye devam etti. Bu ilk günden beri aynıydi.
Es dediğin karısını aglatmayacağı gibi, eğer üzüldüğü birşey varsa da şefkatini göstermesi gerekmez mi ?
Boşanmaya kalktım, olmadı. Baba evinde ailecek tum aileme ve bana ne eziyetler ettiler.
Çocuğumu perişan ettiler.
Kanun tanımadılar. Zorba insanlar.
Detaya girmeyeceğim yoksa çok uzar. Hiçbir şekilde elle tutulur bir yanı olmayan bir evlilikte kendimi heba ediyorum.
Ben 34 yaşındayım. Ve yüksek tahsilliyim.
Ama ben başka biri oldum. Öyle sindirildim ki ..
Çevremde kimse kalmadı. Önce herkesten uzaklaştırdı.
Şimdi akşamları ayağını uzatır önünde telefon karşısında bilgisayar çaprazında TV … Getir çay, götür çay, getir çay, götür çay….
Kumanda bile asla elime gecmez. Benim istediğim birsey dahi izlenmez. İstediğim bı etkinlik yapılmaz.
Bunları dile getirdiğimde bu akılları sana kim veriyor der.
Annemden bilmek kolayına gelir.
Anneme yüklenmesinler diye susarım.
Sustukça daha çok ezerler.. işin kolayını bulmuşlar ailecek..
2 yıl geçti ama inanın yıllardır hapis gibiyim.
2 yıllık evlilikte 10 defa beraber uyumamisizdir.
En kötüsü bu duruma alıştım ben.
Cinsellik değil de aç olduğum şey ilgi, değer, şefkat. Sevildiğimi hissetmek, seviliyorsam tabi !!
Aileme göndermez, arkadaşıma gondermez, evimize bir Allah’ın kulunu kabul etmez aileler dahil. Kendisi yokken dışarı çıkamam.
Neyin içinde, nasıl bir hapishanedeyim ben.
Kurtulamuyorum da…
Çocuğumu alıyorlar ailecek zulmediyorlar. Denedim basaramadim.
Cesaretim kırıldı iyice.
Seven insan eşi ile ilgilenmez mi, hadi ilgilenmiyorsun farkında değilsin. Sana bu sorununu dile getirdiğinde onu dinlemez mi ? Çözüm bulmaz mi? Onu mutsuz ettiği için cani sıkılmaz mi ?
Sanki bu evin kadını değil de kölesi gibiyim.
Benim olmayan bir hayatın içinde sıkışıp kaldım.
Normal bir evlilik nasıl oluyor hiç yaşamadım bilmiyorum. Forumlara giriyorum var mı benim gibi diye bakıyorum. Henüz denk gelmedim. Sırf içimi dökmek için yazdım. Okuyan, derdimi paylaşan tüm arkadaşlarıma teşekkür ederim.