Öncelikle uzun olursa kusura bakmayın ama çok fazla doluyum, anlatabileceğim bir tane bile insan yok biraz özel bir konu olduğu için. Evlendiğimden beri cinsel hayatımız haftada bir ya da on günde bir yani bana göre kötüydü, riskli hamilelik geçirdim hiç birlikte olmadık ve doğumdan sonra 4 ay sonra birlikte olduk ilk kez o da benim konuşmamla. İki üç kez konuştum memnun olmadığımı dile getirdim o da beni ihmal ettiğinin farkında olduğunu düzeleceğini söyledi fakat üzerinden aylar geçti düzelen hiçbir şey yok. En son ne zaman birlikte olduk unuttum mesela 1 ayı geçmiştir. Ben böyle bir evlilik sürdürmek istemiyorum bu konu yüzünden o kadar mutsuzum ki ne kadınlığım kaldı ne gururum ne özgüvenim. Kendimi hiç bu kötü hissetmemiştim hayatımın en mutsuz dönemini yaşıyorum. Evde tüm gün temizlik yemek derken sanki ben bu evin hizmetçisiyim o da ayda yılda bir işini görüp giden biri. Eşimle değilde ev arkadaşımla yaşıyormuşum gibi artık aynı yatağı bile paylaşmak istemiyorum. Bu bir ay içinde iki kez yanaştı ama reddettim çünkü artık cinsellikte istemiyorum içimden gelmiyor. Kafamda bir sene daha katlanıp boşanmak dönüyor oğlum biraz toparlansın kreşe yazdırıp işime geri dönerim (doğum iznindeyim) diyorum böyle senaryolar kuruyorum. Ne dışarı çıkmak istiyorum ne insanlarla görüşmek ne gülmeye mecalim kaldı ne başka bir şeye. Hayattan zevk alamıyorum bazen kendimi öldürmeyi bile düşünüyorum oğlum gözümün önüne geliyor dur diyorum. Evliliğin yüzde 80’i cinsellik diye düşünüyorum ve biz kalan bu yüzde 20 ile bu evliliği yürütemeyiz en azından ben yürütemiyorum. Bunun dışında başka hiçbir problemimiz yok bu arada evet iyi bir baba iyi biri ama iyi bir koca olamadı. Şu an her şeyden herkesten bıkmış haldeyim kendimi inanılmaz yetersiz hissediyorum mutluymuş gibi her şey yolundaymış gibi görünmekten çok ama çok yoruldum. Bende insanım bende değer görmek istiyorum ne bileyim eşimle başbaşa güzel vakit geçirmek, tatile gidebilmek, gezebilmek istiyorum. Eski zamanlarımı çok özlüyorum her şey için çok pişmanım oğlumu dünyadaki her şeyden çok seviyorum böyle düşündüğüm için vicdan azabı duyuyorum ama henüz eşimle karı-koca olmayı becerememişken çocuk yapma kararını aldığım için çok pişmanım. Ne yapıcam bilmiyorum öyle bir iç dökme postu olsun