Eşimi seviyorum ama bazen diyorum keşke evlenmek için bu kadar acele etmeseymişim keşke hayatımın tadını çıkarsaymışım keşke üniversiteme gidip bitirseymişim (18 yaşında evlendim 4 yıllık evliyim)
Aşırı kıskançlığı yetmezmiş gibi herşeyimi kısıtlıyor
Hiçbir yere arkadaşlarımla yada çevremden biriyle gidemiyorum heryere sadece eşim varsa gidebilirim
Zaten tesettürlü ve çok kapalı giyinen biri olmama rağmen eşime yeterli gelmiyor ya mesela giyim için bişey beğensem yok onu alamazssın der kendisi beğenir buna izin veririm başka olmaz diyor onun dediğini alıyoruz giyiyorum
23 yaşındayım ama giyim tarzım eşim sayesinde 40 yaşında gibi
İnsanlar çağırıyor dışarda gezmek bir yerlerde oturup kız kıza bişeyler yapmak istiyorum yok kesinlikle bırakmıyor
Benim daha yaşım neki gerçekten okadr yıprandım ve bunaldım ki
Çok anlayışsız bunu dile getiremiyorum bile ona
Her konuştuğumda kavga kıyamet
Ne yapıcağımı artık bilmiyorum
Sadece Buda değil ben onun herşeyine bu kadar sabretmeme rağmen beklediğim ilgiyi de göremiyorum
Evin ihtiyaçlarını benim ihtiyaçlarımı maddi olarak herşeyi yapıyor ama manevi ihtiyaçlarımı istediğim ilgiyi ondan göremiyorum bile
Yoruldum artık herşeyden
Kendimi değersiz hissetmeye başladım
Özgüvenim çok düştü eşime karşı