Kizlar biraz uzun olacak ama icimi dokmek ve fikrinizi almak istedim hakkinizi helal edin simdiden. Esim normalde cok iyi, anlayisli, dusunceli biridir ama bazen gercekten beni asiri sasirtiyor. Babam 2,5 sene kanser hastasiydi ve biz annem kardesim ben ailecek perisan olduk, hastane masraflari, mental ve fiziki yorgunluk derken. Babamin son 1,5 ayi hastanede gecti ve biz yanindan hic ayrilmadik. 45 gun boyunca kirli camasirlari yikamak disinda hic hastaneden ayrilmadim, psikolojim cok bozulmustu. O zaman esimle daha 1 aylik evliydik, ben babamin yaninda oldugum icin farkli sehirlerdeydik. O surecte benim psikolojimin ne kadar bozuk oldugunu fark etmeyip 2-3 gunde bir tartisma cikariyordu, her gece aglatiyordu. Babama ayri agliyordum ona ayri. O zamanlari gercekten icimde affedemiyorum tam olarak. Bugun yine konusu acildi baska bir seyden. Ben de empati yapamadigindan bahsettim. Siz ailecek hastalikla ilgili her seyi abartiyorsunuz dedi. Cumlede belki bir sey yok ama arka planda yasananlari dusununce beni gercekten uzdu. Bu surecin en yakin taniklarindan biri olarak boyle soylemesi, hatta o surecte beni daha da uzmesi falan. Bilmiyorum ben mi cok abartiyorum. Babami kaybedeli 5 ay oldu hala psikolojim duzelmis degil, belki alinganimdir. Sizin fikirlerinize ihtiyacim var