Kızlar kafam herşeye çalışır, ama insan ilişkilerinde çok safım. Mesela istediklerimi, istemediklerimi vs açık açık dile getiremiyorum. Sürekli yanlış mı anlaşılıyorum düşüncesi.
İnsanlar çok kurnaz ama ben kırmızı çizgilerimi çizemiyorum sanki. Yani çizdiğimde, o kırmızı çizgi aşıldığında ben her seferınde o kişiye bak bunun tekrarı olmayacak diye uyarsamda desemde bu bi döngüye dönüşüyo. Bazıları gözunu karartır ilk hatada bitti benden uzak ol der ya ben her seferınde göz yumuyorum çünkü o göz karartması bende yok. Yani arkadaş sevgili ilişkilerinde hep böyle oldu bu. Sebebi de o insanın(ların) bana mutlu zamanlarımızda verdikleri değerli hissettirme hissini bidaha kimse aynı şekilde veremez ki korkusu.
İnsanların yalanını kolay çıkarabılıyorum ortaya tabi bazı istisnalar hariç. Çok detaycıyım cünkü. Belkide bu yüzden hep üzülen taraf ben oldum…
Bi de mesela bazı ınsanların gözu feldir feldir dönüyo yani kurnaz oldukları ondan belli. Bende öyle olmak istiyorum :( Demem o ki, nasıl çakallaşıp kurnazlaşabilirim ? özellikle ilerisi için diyorum evlenmeden önce bunları aşmak istiyorum çünkü asla ezilen taraf olmak istemiyorum :( çocukken hep susturulmaktan kaynaklı olsa gerek.
Yani mesela çocuklara bile öyle safım ki her dediklerini yapabilirim. Ama bunuda aşmak gerek çünkü ilerde anne olursam bu sorun yaratır. Bu yüzden evlenmektende korkuyorum sanki:(
Yani ilerde kocam olduğunda ipleri elime kesin ve net şekilde almış olup bırakmamak içinde gözümü açmayı öğrenmeliyim..
Kısacası gözü açık anasının gözü olmak istiyorum herkese herşeye. Kim olursa olsun. Sadece içten değil dıştan bakınca da insanlar bu ne gözü açık kız diyebilsin veya öyle bi izlenim yaratıyım her gittigim yerde (kötü anlamda değil tabiki). Tüyolar?