Bezi bırakma sürecimi paylaşmak istiyorum. Belki benim gibi cesareti olmayıp başlamayı erteleyenlere yardımcı olur bu post.
İlk çocuğumda sorunsuz bir tuvalet eğitimi geçirip 29 aylıkken bezi bıraktırmıştım. Onunla deneyimsiz bir anne olmama rağmen kolay bir süreç geçti. Çünkü o zamanlar deli gibi her şeyi araştıran bir anneydim ve oğlum iletişim yönü kuvvetli bir çocuktu. Bu nedenle kolay hallettim diyebilirim.
Gelgelelim ikinci çocukta durum öyle olmadı. Ben kendime karşı özgüvenimi kaybettim çünkü karşımda doğduğu günden beri huy değiştirmeye müsait,inatçı bir yapısı olan ve de iletişim konusunda beni daha da zorlayan bir çocuğum oldu. İlk çocuğum ne kadar uyumluysa ikinci çocuğum aksi bir karaktere sahipti. Bu da beni yeni anne olmuşum gibi sudan çıkmış balığa döndürdü. Her çocuk farklıymış gerçekten ve de doğurduğun çocukları aslında farklı psikolojilerde doğurduğun için bence bu çocukların karakterine yansıyor. Benim açımdan bunun başka bir açıklaması yok henüz :)
Buraya kadar benzer sorunları yaşayanlar illaki yazdıklarımda kendinden bir parça bulacaklardır.
Çevremden sürekli hem çocuğuma hem bana ❝ee ne zaman bırakacaksın bezi artık koca adam olmuşsun ❞ tacizleri de devam etti. Çocuğumun umrunda değildi zira kendisi hayatımda benden sonra (gençlik zamanlarım bunlar tabi ehhhe :)) gördüğüm en vurdumduymaz insan olabilir :)
Ama kendisine ne zaman bez konusunu açsam ❝hayılll oturağa oturmicam ❞ diyordu. Ve benim ümitler suya düşmeye devam ediyordu. Kendi kendimi evlenene kadar bez kullanacak değil ya diyip telkin ediyordum. :)
Taaakiiii,
Geçen haftaya kadar…
Süreç bezin yan bantlarının rahatsız etmesiyle başladı. (35 aylık)Bezini çıkarmam gerektiğini ve bezin onu artık rahatsız ettiğini ona söyledim. Kabul etti. O gün benim maceram başladı. İlk gün en zoru kesinlikle. Ona bezin onu artık rahatsız ettiğini artık takmaması gerektiğini söyledim. Tamam dedi. Ama işemeler, sıçmalar devamdı. Oturağa oturmaya ikna etmem 1 günümü aldı. İki oturak vardı Allahtan. Poposu için en idealini seçti. İlk 3 gece bez taktım. Çünkü beraber yatıyoruz. Ve yatakta çişli bir şekilde uyanmak istemedim. Yalnız bezi o uyuduktan sonra ben yatağa geçerken geçiriyordum. İnanılmaz bir şey oldu. Benim çocuğum gece şırıl şırıl işeyip bezini doldururken 3 gün kuru bezle kalktı. Ve sonra gece bezlememeye başladım. Sadece yatmadan önce çişini mutlaka yaptırıyorum. Arada gündüz alta kaçırmalar illaki oluyor. Ama biraz yapıp devamını getirmiyor. Devamını oturağa oturtup yaptırıyorum. Bir de ödülle motivasyonunu arttırmaya çalışıyorum. Ona bezi bırakma hediyesi aldım. Kakasını oturağa yapınca birbirimize sarılıyoruz sevinçten :) sonra onu tuvalete uğurluyoruz. Süreci inatlaşmaya değil de keyif alma sürecine döndürmeye çalıştım. Hem benim için rahat oldu hem de onun için.
Alt kaçırma, tuvaletini söylememe illaki olacaktır. Enseyi karartmamak gerek. Kirlenen yerler olsun,çıkan çamaşırlar olsun. Onların canı sağolsun da.
Ha ayrıca bu süreci yaparken ev dışı kimseye söylemeyin. Gereksiz sorularla sizi gererler bu da sürece zarar verir.
Bir de bir blog sitesinden bu eğitim için ideal tarihler vardı. Benim tarihlere bakmam sonradan aklıma geldi çünkü bizim süreç spontane başladı. Ama o verilen tarihlerde daha iyi ilerledik diyebilirim.
Oturak salonda bu arada tuvaletini orada yaptırıyorum. Mesela son 2 gündür oturağa kendi oturuyor ben sadece eşofmanını soymasına yardımcı oluyorum. Yani bu süreç uzun bir süreç öyle şak diye bıraktı hikayelerine de aldanmamak lazım. Hala edinmesi gereken alışkanlıklar var. Ve her çocuk kesinlikle farklıdır. Çocuğa göre hareket etmek gerekiyor. Yazım uzun oldu ama aklımdan geçen her şeyi yazmak istedim. Umarım birilerine faydası olur.