Ben kalabalık bir ailede büyüdüm, eşimse tek çocuk. Kardeşlerimle aram çok iyidir, herkes evinde mutlu çok şükür ama kardeş demek ne yazık ki “dert” demek benim için. Şöyle, mutluluklar paylaşınca yüzünde tebessüm oluşturup gidiyor ama dertler öyle değil. Biri hastalandığında, maddi-manevi bir soruna sahip olduğunda, mutluluk gibi gelip geçici olmuyor. Kafanda dolanıp duruyor. Bu yüzden ben tek çocuk olmak isterdim. Eşimse hep bir kardeşi, sırtını rahatça dayayabileceği birinin eksikliği ile büyümüş. Ben konuştuğumda o bana hak veriyor, o konuştuğunda ben ona hak veriyorum. Kardeşlerimle farklı şehirlerdeyiz. Geçen gün yeğenlerim geldi, bebeğim onlarla o kadar mutluydu ki… sırf bu yüzden kardeş fikrine ısıtıyorum kendimi 🙃