Hepinize teşekkür ederim.
Toparlanmaya çalışıyorum, kafamı oyalamaya ne burası ne kitap ne uğraşlar işe yaramıyor, bende oğluma sarıldım annemden aldım onun gülüşleri biraz olsun iyi geliyor ama çok anlatılmaz hisler içindeyim. Babamın vefatında ne yasadıysam aynı şeyleri sanki sil baştan tekrar yaşıyorum, birazda o günlerde aklıma gelmeye başladı ondan da böylesine saldım kendimi.
Tamam ayrılacaktım yaşattıkları bana ağır geldi fakat ayrılacak bile olsam kimsenin kötülüğünü yada şu duruma gelmesini istemezdim. Çocukluktan beri onu tanıyordum, sürekli oyunlar oynardık, okula birlikte gittik geldik dersler yaptık sadece yatmaya evlere giderdik sonra büyüdük sevmişiz evlendik yani şuan dünyada olmaması bana şaka gibi geliyor böyle sanki bi koltukta uyuya kaldımda biri dürtüp uyandıracak bende eyvah uyuya kalmışım deyip normal hayatıma devam edeceğim gibi. Bu çok zormuş hele çocuğun olunca daha ağır geliyor. Kendimi durmadan oğlumun yerine koyuyorum. O da benim yaşadığım duyguları yaşayacak biraz aklı ersin nerde diye soracak anlatınca belki kenara köşeye çekilip o da ağlayacak. Ayrı olsakta hergün düzenli görmesine özen gösterirdim babadan yoksun kalmasın, şimdi bile daha kaşık kadar sürekli baba deyip duruyor kapı çalıyor oyununu bırakıp baba deyip yüzüme bakıyor. Kucagıma gelip sarılıyor anladım seni der gibi.Hayatta oğlumu kimse üzemez ağlatamaz derdim demekki çok büyük konuşmuşum. Sizede bunu neden anlattım bilmiyorum ben yine kafanızı şişirdim özür dilerim