Içindekilerimi buraya dökmeye karar verdim. Nasıl ve nerden başlicağımı bilmiyorum ama artık içimde tutmaktan çok yoruldum.. ben 28 yaşında bir anneyim. Iki tane pırlanta gibi çocuklarım var ve benim hayatım onlardan ibaret. Oğlum 7 yaşında can yoldaşım herşeyim. Çok şükür sağlıklı ve çok akıllı birde kızım canım papatyam özel çocuğum.. Aslında herşey onun hastalığı ile başladı. Öncesinde derdim olduğunu sanıyordum ama öyle değilmiş. 2023 Şubat ayından beri ben ben değilim. Kızım 2021 Mayıs ayında sağlıklı bir şekilde dünyaya geldi. Gelişimi güzel ilerliyordu fakat bir yaşından sonra kilo almamaya başladı. Doktora götürdük pek önemsemediler sağlıklıydı çünki. Normal bir şekilde oturdu , emekledi , konuşmaya başladı ve yürümeyi öğrendi. Herşey olması gerektiği gibi ilerliyordu. Yürüdükten 6 ay sonra sendelemeye başladı. Dengesini kaybedip düşüyordu ama biz bunun altında yatan birşeyin olmadığını düşündük belki geçici bişeydir dedik. Insan anne baba olarak konduramıyor. Bi kaç gün geçtikten sonra baktık çocuk sürekli düşüyor bi doktora götürelim dedik. Götürdük doktora anlattık muaneye etti ve bizi Kayseri Erciyes üniversitesi tıp fakültesine sevk etti. Bi kaç gün sonra oraya gittik durumunu anlattık ve bize yatış verdi. Farklı tetikler yapıldı ama çocukta herşey normal/temiz çıktı. Hastanedeyken kızımın yürümesi düzelmeye başladı doktor bunu görünce bizi taburcu etti. Taburcu olduktan bir kaç gün sonra kızımın yürümesi düzeldi. 3 ay normal bir şekilde yürüyordu. Sonra aynı belirtiler tekrarlamaya başladı. Yok dedim böyle olmicak bu çocukta bişey var araştırmaya başladım. Iyi bir doktor bulduk ve oraya götürmeye karar verdik. Orda eeg’si çekildi ve doktor bozuk çıktığını ve çocuğun epilepsi’si olduğunu söyledi. Bize epilepsi ilacı verdi. Kızıma onu kullanmaya başladım. Çocuk birden konuşmayı kesti, sürekli uyuyordu ruh gibiydi resmen. Düzelmeyi bırak daha kötüye gidiyordu. Sonra başka bir doktora gittik orda tekrar eeg’si çekildi ve temiz çıktı. Epilepsi ilacını kesme kararını aldı. Biz bir doktorda kalmadık tabi başka doktorlara götürdük ve hepsi çocuğun eeg’sinin temiz olduğunu söylediler. Bir nebzede olsa rahatladım ama çocuğun hastalığını kimse bulamıyordu. Ilacı kestik kızım düzelmeye başladı. Tekrar doktora götürdük doktor bizden gen testi yaptırmamızı istedi. Onu yaptırdık ama oda temiz çıktı. Bir yandan herşeyin temiz çıktığına sevinirken bir yandan kızımın hastalığını bulamadığımız için mahvoluyorum.. Böyle böyle devam etti bir düzeldi bir bozuldu ama çocuk gittikçe geriliyordu. Mesela önceden anne/baba/Mama gibi şeyler diyordu ama şimdi bir kelimesi bile yok. En son ocak ayında yürüyordu Mart ayında bozuldu ondan beri yürüyemiyor,desteksiz oturamıyor,konuşamıyor.. Haziran ayından beri Hacettepe Ankara’ya götürüyoruz tetikler yapılıyor umuyorum ki birşey çıkar. Benim psikolojim alt üst olmuş durumda. Bir yandan oğlumu ihmal ediyorum diye vizdan azabı çekiyorum. Bir yandan kızıma yetemiyorum diye kahroluyorum.. Kendime vakit ayırmak mı? O şuan imkansız gibi birşey. Ha şikayet etmiyorum asla ama güçlü olmaktan çok yoruldum artık. Bu arada yanımda hiçkimsem yok. Ailem Almanya’da bi eşim var destek oluyor tabiki ama bir erkek en fazla nereye kadar destek çıkabilir ki.. Kızımı öyle görmek içimi okadar acıtıyor ki ya evet bu benim imtihanım şikayet etmiyorum rabbimin hediyesi ama elim kolum bağlı hiçbirsey yapamamak çok acı.. Keşke bir mucize olsa kızım koşarak gelip bana sarılsa anne dese en büyük hayalim bu.. En çok hangi duayı ederim biliyor musunuz? Allah’ım sen bu günleri bize aratma yarabbim.. Kızım gözümün önünde günden güne eriyor günden güne geriliyor ve benim elimden hiçbirsey gelmiyor!!