burjuva @rabiadef
Dün 11 aylık bebeğimle ağlayarak sokaklarda yürüyordum…
Sırf biraz uyuyabilsin diye bebek arabasıyla kilometrelerce yol yürüdüm.
Ayaklarım değil, yüreğim yoruldu aslında…
Kendimden geçtim, ona üzülüyorum en çok. Uyumayınca huzursuz oluyor, ufacık bedeniyle yoruluyor ama dili yok ki anlatsın.
Daha minicik… Ne istediğini bile bilmiyor tam olarak.
11 aylık bebeklerde uyku bazen zorlaşır çünkü bebekler dünyayı keşfederken kafaları çok dolu olur; ayrılık kaygısı, yeni beceriler derken uyku geri planda kalabilir. Biliyorum, zor zamanlar yaşanıyor ama bu dönem geçici. Biraz sabır ve sevgiyle her şey yoluna girecek…Ama bunu yaşarken, anlatılan hiçbir şey avutmuyor insanı.
Ben yürüdükçe içimde biriken her şey döküldü toprağa. O uyudukça içimden bir parça da huzura erdi.
Annelik böyleymiş… Ağlarken susmak, yorulurken yürümek, tükenirken bile hâlâ “onun için” çabalamakmış.
Ve bazen sadece bir uyku değil, biraz anlaşılmak, biraz sarılmak, biraz da “yalnız değilsin” demesi gerekiyormuş birilerinin…
Kocaman sarılıyorum ♥️ ve yanlız değilsin diyorum güzel Anne…🍀💞