Tunaaaaa
eşimin üstüne asla gitmedim. Bağırıp kızmadım asla. Hep medeni bi şekilde konuşma yolunu tercih ettim. O tavırlı olduysa medeni bi şekilde konuştum böyle olmayalım çocuktan dolayı kafam çok yoğun seni ihmal edersem beni yanlış anlama filan dedim. Bazen o elinde telefon geçer uzanırdı kanepeye. Bende bu çocuğu tek başıma yapmadım evliyiz hayat müşterek birazda çocuğunla ilgilen derdim. Biraz ilgilenirdi sonra sinirlenirdi oğlum ağlayınca. Benim de haliyle psikolojimi bozardı . Ben güvenip işim çıktığında çocuğu babasına emanet edemicek miyim bu mu eş, bu mu baba profili dedim içimden ve Bi ara artık dayanamadım biraz sert konuştum. Rest çeker gibi .. Böyle davrandığın için senden soğumaya başlıyorum kendine çeki düzen ver. Beni anla . evin yükü bende . sen dışarı çıkınca insan yüzü görüyorsun ben evde hapsolmuş gibiyim(pandemiden dolayı çıkamıyorum pek) Çocuk diye can atan sen şimdi yabancı gibi davranıyorsun . Severek evlendik birbirimizden soğumak için bu yola girmedim, evin kölesi değilim bu şekilde evlilik olmaz, böyle bi ömür geçmez ya kendine gelirsin ya da bu evde seni görmezden gelirim tıpkı senin yaptığın gibi haberin olsun filan dedim. Sonradan dank etti şimdi temizliğime, yemeğe, bulaşığa her şeye yardım ediyo. Çocuk ağlayınca bağırmıyo . Ciddiyetimi görmeseydi, düzgün bi şekilde kendimi izah etmeseydim adam olmaz; yine devam ederdi eşim. Çok şükür şimdi bi problem yok aramızda