Kamelia tüm dünyaya yalnız baş kaldıracak kadar güçlü gördüm hep kendimi. Benim hayat mottom bu da sorun mu bunda ne var ki ? insan heryerde yaşar yeter ki mutlu olmayı dilesin oldu her zaman. Şimdi bebeğimle de ondan ayrılmayı düşününce de omuzlarım kırık. Ondan vazgeçmek o kadar zor ki. Gerçekten muhteşem bir aşk hikayesi yaşadık ama insanlar ayrılırken belli ediyorlar kendilerini. İsterdim ki ayrılalım ama medenice ortak bir bebek büyütelim. Kalbimin acıdığını hissediyorum hani çok sevdiğimiz biri ölür ya bir boşluk oluşur onu bir daha göremeyeceğini düşündükçe o boşluk iyice büyür işte aynen öyle hissediyorum. Elimi kolumu nereye koyacağımı bilmiyorum. Biliyorum başka bir hayat elbette var başka insanlar değişik dünyalar.. Birşeyler oluyor dünya dönüyor ben öyle çöktüm köşeme ellerim dizlerimde. Görüyorum, düşünüyorum yaşıyorum biliyorum. Bu şehir bin insan. Kalabalık bir o kadar ıssız. Kendi kendime konuşmak iyi geliyor bana içimden sessizce yaşamak. Hangi ara bagrış çağrış bir insandan bu kadar sessizliğe büründüm bilmiyorum. Sırtımda derin bıçak yaralarım var. Galiba korkuyorum yeniden yaralarımın acımasından. O yüzden sadece kendime sığınıyorum. İyi biliyorum ama bilmek yetmiyor bana artık. Başkasıyla savaşmak daha kolaydır belki insanın kendisiyle savaşmasındansa.. kendime karşı kullanacak o kadar çok silahım var ki, başkasına elim kalkmazken. Benden öte, en içimdeki candan öte, sonsuz evrende göğe karışmış bır bulut dumanı. Rengi kaçmış mavi beyaz bir gögde rengimi arıyorum. Kendimden kaçıyorum, düşüncelerimden.Diyorum kı çok ağladım ben,yeter bence yetmeli! Hatırladıkça yanıyorsa canın bas küfrü unut olanları.patlat bı kahkaha , yaşa doya doya. Sonra birden çok güçlü bir acı hissediyorum kalbimin tam ortasında. Gittikten sonra .. herkes gider birgün ama ben nereye gıdıyorum suan nerdeyim bilemiyorum.kendimden gitmeyi düşünüyorum bugun kendımden gitsem aklım karmakarışık nereye gıttgımı kim olduğumu ne yaptığımı bilmiyorum. Ne kadar tuhaf degıl mi ınsanın kendınden gitmesı. Ben kim olduğumu bilmiyorum.herseyi unutmak ıstıyorum.Doğrularımın yanlışa değmesi su gibi sürükledi beni acıya. Halbukı hiç sevmezdim gözyaşını acıyı . “Acı” 3 harf ne kolay degıl mı üç asır gıbı bende yeri . İNANCIMI YİTİRDİĞİM ANDA TÜM ÜMİDİMLE, NASIL Kİ GÖRMÜYORUM GÜNEŞİN DOĞUŞUNU ÖYLE ÇIKACAĞIM KARANLIKTAN AYDINLIĞA . Tek dileğim umudum gölge olmasın kalbime. Cok küçük kalbıme cok büyük şeyler sıgdırmısım. Bazen diyorum kı bunların hepsını ben mı yaşadım , korkularım acılarım içinden çıkamam sandıklarım . Meğer ben kendimi her caresız zannedegımde o kadar güçlüymüşüm ki.Bitsin artık o uzun yol ,yolun sonunda nefes nefese soluklanayım, bir yandan izliyorum etrafımı . Hep gördüğüm hıkayeler hayatlar . Tanıdık gelıyor bana . İçindeyim hayatın. Kim de suç, kim ki suçlu . Hiç beklemediğim biran da beklemediğim bir acı buluyor mücadeleden kaçmıyorum, sadece yoruluyorum günler geçiyor aylar yıllar ben kalabalığa karışamıyorum.tüm olumlu cümlerlerim olumsuz oluyor kendime sordugumda. Eskiden daha anlam yüklüydü kelimeler şarkılar.içimde ölen birşeyler var. İnsan nasıl bir kez doguyorsa içinde öldürdüklerini de diriltemez birdaha. Gerek yok bahaneye.Bir mucize olsun istiyorum, bir mucize…
BİR MUCİZE OLSUN BİR MUCİZE!!!