Bu neydi şimdi ne anlama geliyordu?? Notu sesli okumuştum,zeynebin “ayyy yok artık anlaşıldı, adam birde piskopat çıktı” diye bağırmasıyla silkelenmiştim. “Zeynep sus, bağırma.  Annem duyacak… O bilmesin, bu aralar babam’dan dolayı çok üzgün, daha da endişeli olmasını istemiyorum…” sesimizi kolaylıkla duyabilirdi zira aramız da sadece kapı vardı. O sırada kapıya 2 kez tıklattım hemen ben olduğumu anlayıp kapıyı açmıştı..kapıyı her zaman iki kere çalardım.. kapı açılınca içimde ki korku ve ağlama hissi ile anneme sarılıp ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Annem ( 40 yaşında bakımlı,saçları omzunun hafif üstünde kahverengi saçlı ,ela gözlü,gülüşü..ah o gülüşü bahar, 1,70 boyların da hafif kilolu..) “Nerede kaldınız? Hoşgeldin Zeynepciğim” dedi. Zeynep ise hafif sesi titreyerek:
-“Hoş bulduk Zeliha Abla, nasılsın? Büşra’yla ders çalışacaktık da…” diyerek karşılık verdi. İçeriye girmiştik, çantalarımızı girişe koyup direk odama doğru yol almıltık. Sonunda evdeydik. Derin bir nefes aldık…
+“Ben okula gitmeyi düşünmüyorum Zeynep. Birkaç gün… Belki böyle daha iyi olur.” -“Haklısın, annene ne diyeceksin?” +“Bilmiyorum hasta numarası yapabilirim, tabi inanırsa.” İnanmazdı… Annem her şeyimi şu zamana kadar anlamıştı. Eminim ki kapıdan girdiğimde bile bir şeyler olduğunu çözmüştü. Yine de bu gece ona bu soruyu sordurmamakta kararlıydım.
+“Zeynep bu gece burada kalır mısın, annene haber edelim?” -“Bilmem olur aslında hem şu olay hakkında daha çok konuşuruz. Belki kim olduğu hakkında araştırma yaparız.” Zeynep annesini aramak için telefona doğru yönelmişti, ben de cebime koyduğum notu çıkartmıştım, atmalımıydım? Kanlıydı, korkudan kağıdı buruş buruş yapmıştım, yavaş yavaş açtım, neden tekrardan okumak istiyordum ki? Kendine mi zarar vermişti? İyi de neden? Kağıdı daha da ayrıntılı incelemeye başlamıştım. Arkasını çevirdiğimde ise kenar kısmında minik bir yazı dikkatimi çekti, kalbim yine hızlı hızlı atmaya başlamıştı…“11:00”

    Bitmiyordu… Neydi bu başıma gelen, artık psikolojik olarak kendimi yıpranmış hissediyordum. Zeynep annesi ile konuşuyordu “tamam anne yarın okul’dan sonra gelirim, aklın bende kalmasın” deyip kapattı telefonu..gözlerim dolmuştu.. bu yaşanan şeyler beni artik deli yapacaktı, zeynep “ne oldu? Niye gözlerin doldu? Yeni birşey mi oldu?” titreyen sesimle “al bak” notu ona uzatmıştım arkada ki yazıyı gözüne iyice yakınlaştırarak dikkatli bir şekilde baktı..“ne bu 11:00 ne anlama geliyor..büşra artık polisi aramamız lazım. Neyin ne olduğu belli değil ya sapık yada psikopat yada her ikisi..canın tehlikede bile olabilir.” biliyordum bu kişi ya sapık yada her neyse ne, zarar veriyor işte.. “Zeynep anne’m babam ile şuan bir anlaşmazlık içinde, çok yıprandı şu son 1 haftadır ona bir acı, içine korku eklemek istemiyorum..” ( baba’mla anne’m sürekli kavga içindeydiler…sürekli içip içip gelip bize sarıyor, anneme zarar veriyordu…en sonunda annem babamı evden kovmuştu. Sanırım boşanacaklar.) zeynep"anlıyorum seni ama bu böyle gitmez ki"elinde ki notu parçalar haline getirip sıkı bir şekilde avucunun içinde sıkıyordu. “Birşeyler yapmamız lazım” derken annem odamın kapısını tiklatti..“müsait misiniz kızlar? ” zeynep"musaitiz zeliha abla gelebilirsin" zeynep elindeki kağıdı bir hamleyle iyice sıkıştırıp cebine koydu.. Annemin ellerinde ise kendisinin yaptığı kurabiyeler ve çay bulunan tepsiyle içeriye doğru adım attı.. Kalkıp hemen sehpayı ortaya getirmek için odadan çıktım.. Zeyneple annem okul hakkın da sohbete başlamışlardı… Salonumuzun içinde ki sehpaları almaya yeltenirken, camdan baksam orada biri varmıdır hissi oturdu. İçimde ki ses amann boşver evde kalacaksın 2-3 gün olaylar unutulacak..o beni unutacak, dese de kendime hakim olamayıp perdeyi aralayıp, sokağın sessizliğini izlerken buldum kendimi… Yağmur yağdıktan sonra ki o toprak kokusu, tüm vücuduma işlemişti, bedensel bir rahatlama olmuştu sanki…gözüm karşımızda ki şinasi bakkala değinmişti…çocuklar o soğuk hava da bakkalın etrafını sarmış sanki kavga edecek bir halde birbirlerine bağırışıyorlardı..ve tam içimden geçirdiğim olmuştu birden birbirlerine sert temasta bulunmaya başlamışlardı. Çok dikkatli bir şekilde izliyordum.. yazık küçücük çocuklar,ne alıp veremedikleri var birbirleriyle diye de içimden geçiriyordum ki birden o geldi! Bu notları bana yazan,otobüsün içinde bizi rehin alan, kim olduğu belli olmayan kişi. Resmen ayak parmaklarımdan başlayıp tüm vücuduma yayılan o titremeyi hissediyordum…hemen perdeyi aralayıp beni görmemesi için hamle yapmıştım.Kıyafeti değişmiş..siyah eşofman ve üstüne mavi bir ceket giymişti..bir gariplik vardı… Çocukları ayırmaya çalışıyordu fakat kollarını tuhaf bir şekilde sakınıyordu..bir çocuğun ellerinden tutup kavgadan uzaklaştırmaya çabalıyordu… Çocuk birden daha da hırçınlaşıp,kendini kurtarmak için daha sert hareketler yapıyordu…buna karşılık kollarıyla sıkı sıkı sardı çocuğu… Fazla mesafe yoktu..tam karşımda yaşanıyordu bu olaylar..annem ve zeynep seslere gelmişlerdi..“neler oluyor?” zeynep pencereye doğru yaklaşıp perdeyi tamamen açmaya yönelirken "açma "diye istemsiz sert bir şekilde seslenmiştim. Annem “bence de açmayın hadi içeriye girin izlenecek birşey yok” demişti zeynep ise bu ses tonumdan kuşkulanmıştı,zeynep ve annem geri giderken pencereden son kez bakmak istedim. Kavgaya mahalle sakinleri müdahil olmuş ve çocuklar ayrılmıştı… O ise Bir köşede Kollarını tutmuş, oturur duruma gelmişti. Canı yandığı belliydi..yavaş yavaş doğruldu.. kenara geçmeye çalışıyordu Ve yüzünü bir anlık benim baktığım pencereye doğru çevirmişti, hemen kendimi arkaya atmıştım.. Hala bakıyor muydu? Onu izlediğimi biliyor muydu ? Tekrardan bakmadım cama.. Sehpayı annem götürmüştü direk içeriye geçtim… Zeynep bir merak ve korku surat ifadesiyle beni beklemekteydi..“ne oldu?” …. Olayları tek tek anlatmıştım.. “Gerçekten kendi kollarına zarar vermiş o zaman..ya büşra..acaba seni seviyor mu ? ” “saçmalama Zeynep!! Ne alakası var adam bildiğin psikopat belki de deli.”

      Akşam olmuştu..zeyneple beraber oda’da olayların üzerinden geçip duruyorduk, sahi bu neydi sevgi miydi? Zeynep cebinde ki yırttığı kağıdı çıkartıp"bence seni seviyor,niye kendine zarar versin ki ?" dedikten sonra telefonu çalmıştı..zeynep’in annesiydi arayan..zeynep yavaş bir hareketle uzanıp telefonunu masadan alıp açmıştı..“efendim anne?…yaaa ben tamamen unuttum onu, yarın sabah erkenden gelecegim anne.. Görüşürüz..” “büşra yarın annemin doktor kontrolü vardı..nasıl da unuturum…sabah erken saatler de gitmem lazım,kusura bakmazsın değil mi ? Seni de böyle yalnız bırakmış oluyorum..” “saçmalama zeynep tabi ki git..doktordan çıkınca bana haber edersin olur mu? merak ederim.”

      Gece olmuştu günün yorgunluğu, yaşadıklarım, yastığa kafamı koyduğum andan bu yana film şeridi gibi, gözümün önünden geçiyordu…bir an önce uyumak, bugün olanlari az bir nebze de olsa unutmak istiyordum… Zeynep çoktan uyuyakalmıştı bile…gözlerim günün yorgunluğunu dayanamayıp yavas yavaş kapanıyordu…
      Sabah olmuştu annem kapımızı çalarken uyandım..“haydii kalkın okula gideceksiniz kahvaltı hazırrr” gözlerim hala dinlenememiş günün yorgunluğunu bedenim atamamıştı.. Bugün okula gitmeyecektim. Zeynep kalkmıştı."günaydın büşra"annemin duymaması için kısık bir sesle  “gunaydın zeynep,bugün biliyorsun gitmeyeceğim okula” zeynep tamam der gibi kafasını yukarı asağı sallamıştı, kapıya doğru yönelip lavaboya doğru yol almıştı.. Annem tekrardan gelmişti"aaaa haydi kalmıyor musun?" kendimi role hazırlamıştım çoktan.. Kısık bir ses ve memnun olmayan tavırla “Anne çok rahatsızım, midem çok bulanıyor, bugün gitmesem olur mu?” annem endişelenmişti.. Hemen alnıma bakmıştı “allah allah ateşin falan da yok üşüttün mü acaba,tüh, tamam yat dinlen canım” sanırım hiçbirşey alamamıştı…zeynep elini yüzünü yıkamış, üstünü giymişti.“zeliha abla,ben çıkıyorum, büşra gece’den bu yana çok kivrandi rahatsiz galiba..” yanıma yaklaşarak görüşürüz büşra dikkat et kendine" derken manalı bir bakış atmıştı..“görüşmek üzere zeliha abla” annem yaptığı tostu zelihaya uzatmıştı, “yolda giderken yersin aç aç gitme” “tesekkur ederim zeliha abla..”
      Geri yatmıştım az daha uykuya ihtiyacım vardı..annem geri mutfağa gitmiş birşeyler takırdıyordu..gözlerim yine kapanıyordu…
      Kafamın için de çalan rahatsız edici zil sesiyle uyanmıştım.. Annem kapıyı açmıştı"teşekkür ederim evet ben annesiyim" yarı uyanık annemin bana gelişini izliyordum. “Sana bir paket var canım bekliyor muydun?” “kimden anne?” "bilmem yazmıyor..
      İçim ürpermişti yine, ya yine oysa ? Annemin gitmesini bekleyecektim açmak için… “Ee açmayacak mısın? ” anneme yanında açmayacağımı belli edecek şekilde"yaaa anne ne yapacaksın sanki ben sana söylerim sonra açarım uykum var şuan, hem hastayım ben" diyerek konuyu dağıtmıştım. Annem gülümseyerek çıkmıştı odadan.. Çıktığı gibi direk pakete yönelmiştim.. Büyük koli , ağırlığı ise görünürlüğünden daha da hafifti..çabucak açmaya çalışıyordum… İçinden daha da küçük bir kare kutu çıkmıştı..kutuyu açmamla birlikte bana ait bir sürü farklı yerlerde, haberim yokken çekilmiş fotoğraflarla karşılaştım.. Ve bir not vardı yine ayni sekilde katlanmış ve biraz daha büyüğü…"SENİ SEVDİĞİMİ ÇOK YANLIŞ İFADE ETTİM, BENDEN KORKMADAN BANA BİR ŞANS DAHA VERİR MİSİN?"yaşadığım şokla kafamı hafif saate doğru yönelttim ve saat’in 11:06 olduğunu gördüm.