Pembehayaller_ Benzer bir durum yaşamıştım 19 yaşımda, kimse karşı değildi hatta tüm sülalemizin duyunca sevindiği gözü kapalı onayladığı bir evlilik olacaktı. İyi ki ama iyi ki evlenmemişim diyorum. Herkesin yaş olgunluğu farklıdır, kendi adıma konuşayım 19 yaşında evlilik sorumluluğunu kaldırabilecek biri değilmişim şimdi düşünüyorum da. Fevri kararlar verebileceğim, aniden sevip yada aniden soğuyacağım, kendi doğrularından şaşmayan baskın karakterli dediğim dedik biriydim. Öğrenciydim çalışıyordum özgürdüm yani o yaşlarda başka bir aileye karışmak hem ev hanımı olup hem bir kaç işi idare edebilmek bana göre değildi açıkcası. 5 yıl sonra eşimle evlendim. 5 yılda insanın duygu durumu, düşünceleri, bakış açısı, yaşamışlıkları öyle değişiyor ki. Eş yada aile olmadan da kendi başının çaresine bakabilecek duruma geldiğinde bir hayatı paylaşmalı insan.
İyi ki beklemişim.
Sizi en iyi kendiniz tanırsınız. Birini sevdiğinizde maddi manevi olumsuz yönlerini de objektif olarak hesaba katıp göze alabiliyorsanız evlenebilirsiniz, ama evlendikten sonra kaldıramayacağınızı düşündüğünüz bir yaşam, yada size karşı kırıcı olacağını düşündüğünüz bir eş görüyorsanız hiç girmeyin o taslara. Çünkü öyle düşünen bayanlar sonradan ne yazık ki “çocuğum için katlanıyorum” diyerek beyhude bir çaba içine giriyor. Halbuki güzel bir evlilik, eğrisiyle doğrusuyla birbirini anlayan iki eşin içinde bulunduğu huzurlu bir yuva asla lüks değil her insanın hakkıdır..
Ailenin onaylamama sebebi vardır mutlaka, doğru bir zaman ve doğru bir insansa neden hayırlı bir işe mani olsunlar. Önce onu bir düşünmek gerek..
Bu arada ailem karşı çıksaydı asla kaçmazdım. Bir çözüm yolu arardım.