Karagul23 iyiliğin için yapsan da fikrin aynı olmadığı zaman her zamam kötüsün maalesef aynı durum. Çocukken annemize daha düşkündük aslında çünkü şu an nasıl benim çocuğuma sevip güzel bakıyorsa bize de öyleydi. Bir zaman sonra bu şekilde şeyler yakalamaya başladık. Her şey tersine döndü, haliyle biz de dumura uğradık ne yapacağımızı şaşırdık. Konuştuk olmadı arkadaş gibi yaklaşıp itiraf ettirdik olmadı her halükarda bizim onun kötülüğünü istediğimizi düşündü durdu. Keşke anlasa yanlışından döndüğünde ona yine eskisi gibi olabileceğimizi yaralarımızı sarabileceğimizi, anlamıyor. Her şeyimiz gözüne batıyor. Harcadığımız yediğimiz içtiğimiz hep laf oluyor. İnsan evladından sakınır mı? Lafını eder mi? Ya da bunları yapıp yüzüne nasıl bakar evladının hala aklım almıyor. 2 dk önce sevgilisiyle belki de açık seçik konulardan konuşurken 2 dk sonra yanımıza gelip torununu sevmeye çalışıyor öpüyor ama midem kalkıyor..