Çoook uzun zamandır buraya yazıp fikirlerinizi almak istiyorum ama cesaret edememiştim. Birgün buraya böyle bir konuda yazacağımı asla tahmin etmezdim. 3buçuk yıllık evliyim. 1 yaşında kızım var. Severek evlendik. 3 yıl sevgililik dönemimiz oldu. Eşimin beni aldattığını yakaladım. Ankarada oturuyoruz. Ailemin yanına Manisaya gittim. 7 saatlik bir uzaklık olduğu için gittiğimde 10-15 gün kalıyorum. 3-4 ayda bir hep giderim. Manisadan döndüğümde birlikte olurken değişiklik farkettim. Daha değişik sevişiyordu her zamanki gibi değildi. İçime kurt düştü. Telefonundan herşeyi karıştırmaya başladım. Benimde tanıdığım bir arkadaşıyla olan konuşmasının tümünü vatsaptan sildiğini gördüm işkillendim. Çünkü onlar gece gündüz konuşurlar. Vatsapını silip geri yükledim eski konuşmalara ulaşabildim ve belkide görmemeyi okumamayı tercih edeceğim şeylerle karşılaştım.Bahsettiğim arkadaşıyla birlikte bir otele gitmişler escortla beraber olmuş. O akşam bana bir cafede birlikte oturup birşeyler yiyip içtiklerini sonra da eve geçtiğini söylemişti. Hatta eve geçtiğinde bana beni sevdiğini yazmış iyi geceler dilemişiz birbirimize öyle yatmış uyumuş. Hiçbirşey olmamış gibi ertesi günde normal konuştu benimle. Otogara almaya geldiğinde, eve gittiğimizde, seviştiğimizde, yemek yediğimizde yani herşey normaldi, ufacık bi dalgınlık mahçupluk yoktu. Kıyameti kopardım. Vurdum bağırdım çağırdım 1 yaşındaki kızımın gözlerinin önünde neler yaşadım. Kızım korktu ağladı bağırışmalarımıza. Gecelerce uyuyamadım. Tek bir Allahın kuluna bahsetmedim. Onu evden kovdum. Geri aldım. Sürekli özğrdiledi pişmanım diyo seni sevmediğimden yapmadım neden yaptığımı bilmiyorum seni seviyorum dedi. Bir daha asla olmaz kurana el basarım diyo. Tam 2 hafta oldu ama dün gibi herşey. Öfkem dinmiyo. Kafamın içindeki sesleri susturamıyorum. Bir yanım boşanmak istiyo bir yanım affet diyo. Manisaya ailemin yanına gitmek istemiyorum. 6 kardeşiz bir tek ben evliyim o kalabalıkta çocuğumla olmak istemiyorum herkes birşey söyleyecek iyice bunalır mahvolurum çocuğum küçük olmasa çeker giderdim bundan eminim ama elim kolum bağlı sanki. Tamam dedim affettim ama yok kapatıyoruz konuyu derken yine kavga ediyorum yine konuları açıyorum bu sefer yeter artık düzelmemiz için seninde bana yardımcı olman lazım sürekli olumsuz düşünürsen olmaz diyo ama yapamıyorum. Olayı öğrendiğimden beri sevişmiyorum. Yanaşıyo ama midem almıyo. Yaşadıklarımdan dolayı agresif mutsuz aksi biri oldum çıktım. 32 yaşımda değil 70 yaşımdayım sanki. Kızımada en ufak bişeyde bağırmaya başladım sonra pişman olup düzeltmeye çalışıyorum sonra ağlıyorum. Sonra öfkeleniyorum iyice. Bana akıl verin. Ben şimdi ne yapayım