- Düzenlendi
Nerden baslasam bilmiyorum ama buraya yazarak anca az da olsa içimi rahatlatabiliyorum. Önceki postlarimdan bilenler bilir kolay şeyler yaşamadığımi birikim yapıp bosanacagimi . Oğluma ve kendime güzel hayatlar kuracagimi inşallah. Ama herşeyden önce psikolojim hiç iyi değil.
Nasıl olsun ki onca şeyden sonra ? Oğlumun babası çocuk odasına yatağa yatak için korumalık almış odasını ayırmak için ama ben istemiyorum.
Odasını ayırmak onunla yatmak uyumak istemiyorum herşeyden önce oğlumun varlığını hissetmek istiyorum. Sanki o odaya yatınca güvende hissetmeyecek gibi bi hisse kapılıyorum. Yatağa geldik oğlumla bı turlu uyumak bilmedi bu saat oldu bende sinirlendim biraz elimle ittim oda kafasını duvara vurdu şuan o kadar pismanimki kafasını vurur vurmaz hemen kucağıma alıp kafasını okşayıp öpüp susturmaya çalıştım sakinlestirdikten sonra onunla biraz sohbet ettim anlasada anlamasada . Bile isteyerek yapmadığımi kendimi yetersiz hissettigimi anlasilmadigimi bana sevgi saygı gösterilmediği için bu duruma geldigimi sana öyle güzel bakacağım ki kimse bişey yapamayacak dedim uyuduktan sonra elini tutup ağladım nolur affet beni beni bu duruma getirdiler ben böyle birisi değildim diye . Öyle rahat hissettiki kendini sonra huzurla uyumaya başladı aslında oda farkında bence yani çoğu şeyin ama konuşamıyor daha dile getiremiyor olanları. Sen sadece önce Allah’a sonra annene güven oğlum ben Allah’ın izniyle her zaman yanındayım inşallah . Vicdanım rahat etmiyor bilmiyorum ne yapsam da etsem de oğluma hep yetersiz olacak gibi hissediyorum bilmiyorum..