ikiprensannesi Geçen yaz bu zamanlar yeğenim tip1 diyabet sebebiyle yoğun bakıma alındı komalık oldu. Ablamın duygularını düşünemiyorum bile zira ben o kadar yıkıldım o kapıda beklerken günlerce öyle ağladım ki.. Çünkü doktor ömür boyu devam edecek bu hastalık, insülin dışardan enjekte etmeye mecbur ömür boyu demişti. Kucağımızda doğan elimizde büyüyen evlat yarım için duygusal anlamda çökük bir dönem yaşadık ailecek. Yeğenim bahsettiğiniz gibi bir çocuktu, asla aklımıza gelmezdi hasta olacağı,. İki hafta içinde kas kütlesi kalmadı, pankreas çalışmadığı için şeker yükseldikçe keton üremiş vücut enerji kaynağı olarak kendi kendini tüketmeye başlamış adeta. Çöktü çocuk, 6 yaşında 14 kiloya kadar. Sizi bir anne olarak çok iyi anlıyorum. O kapıda ağlarken şunu düşündüm, eğer teşhis edilmeseydi belki bir gün bir yerlerde bayılıp kalacaktı, belki komaya girecek uzun bir süre uyanmayacaktı. Bu zamana kadar vücuduna zarar verdiğini bilmeden neyi canı çekmişse onu yiyerek beslenmiş ve Allaha emanet bu zamana gelmiş. Eğer teşhis edilmeseydi çok daha kötü olabilirdi. En azından gelecek ömründe nasıl yaşaması gerektiğini bilecek. Hepimiz dikkat edebileceğiz. Ya o çocuk öyle zayıflarken biz bu çocuk aç diyerek bir şey yedirmeye çalışsaydık diyorum. En azından bilinçlendik, ailecek onun eğitimini aldık. Rabbime şükürler olsun bir sene oldu, yeğenim normal bir birey gibi sağlıklı. Tedavisini ablam saati saatine uyguluyor.
Bahsettiğim lösemi olan yakınımın çocuğunun durumu da iyi. İlik nakli oldu iki defa. Çok yoğun bir tedavi süreci geçirdiler. Çocuğun durumu iyiye gidiyor, Sadece devamlı takip gerektiren bir durum tekrar etme ihtimaline karşın.
Size bunları anlatıyorum çünkü (dua ediyorum ki inşallah kanser teşhisi konulmaz) şayet konulursa hastalığın hastalıklı tarafını değil de sağlıklı yönlerini düşünebilmeniz için. Yani böyle bir atak durumunda tedaviniz gecikmez. Başınız sıkıştığında hangi bölüme gidip hangi tedaviyi alacağını bilirsiniz. Hastalığı bilmeden dikkatsiz yaşamaktansa daha bilinçli hareket etmiş sürekli doktor takibinde çocuğunuzun durumundan haberdar olmuş olursunuz.
Bir hastalıkla tanışmak çok acı olsa da onunla beraber yaşamak, onu yoldaş bilmek gerekiyor bir süre sonra. 4 yaşında bir çocuk sizin gözlerinize bakarak duygularınızı anlayabilecek yaşta. İnsan annesini güçlü görmek ister ki ona güvendiğinden kendisi de güçlü hissedebilsin. Rabbim yardımcınız olsun, değerlerinizi sonucunuzu merak ediyorum, hayırlı güzel haberlerinizi paylaşmayı da nasip eylesin mevlam. Ama şayet kaderinizde böyle bir imtihan var ise selametle üstesinden gelebilmeyi nasip eylesin. ☘️