"Canım gerçekten yaşadıkların hem duygusal hem fiziksel olarak çok yıpratıcı… Anlattıklarından, eşinin doğumdan sonra sana olan yaklaşımının değiştiği, senin yalnızlaştığın ve ilişki yükünün sadece sana kaldığı çok net görünüyor. Üstelik sen çaba gösteriyorsun, yaklaşım sergiliyorsun ama karşılığını alamıyorsun. Bu durum bir kadının hem kendine olan güvenini hem de ilişkideki yerini sorgulamasına neden olur, çok normal böyle hissetmen.
Sivilce bahanesi ise açıkçası mantıklı bir açıklama değil. Belki altında fiziksel, psikolojik ya da duygusal başka sorunlar yatıyor ama seninle açıkça konuşmak yerine seni geri plana itiyor. Evlilik, bir kişinin isteğiyle yürümez. Cinsellik de sadece boşalmak değil, iki tarafın ruhsal ve fiziksel tatminiyle olur. Senin arzuların, ihtiyaçların, hislerin de önemli.
Bu noktada bence oturup net bir şekilde duygularını ifade etmen şart. Suçlamadan, yargılamadan ama kesin bir dille: ‘Ben eşim olarak seninle hem duygusal hem fiziksel yakınlık kurmak istiyorum, ama çaba gösteren tek kişi benmişim gibi hissediyorum. Bu beni yıpratıyor. Eğer bir sorun varsa birlikte çözebiliriz ama böyle giderse ben de tükenirim’ gibi bir konuşma yapabilirsin.
Ve unutma: Sen bir eşsin, sadece anne değilsin. Saygıyı, sevgiyi ve yakınlığı hak ediyorsun. Gerekirse bir çift terapisti desteği almak da iyi gelebilir."