Psikolojim berbat bir durumda 2 ay önce doğum yaptım her günüm aynı yorgun vs buna şükür bir de daha bir buçuk yaşında bebeğim var onlar iyi olsun da inşallah sıkıntım bu değil sıkıntım kocam olacak insan çok yıprandım ruhen bedenen ama yanımda değil evlendiğimiz zamandan sonra o kadar değişti ki beni sevdiğini düşünmüyorum çocuklar için olan bir evlilik gibi bizimkisi saygı var sevgi de bazen yani zorla dokunuyor gibi cinsellik yok zaten ama olursa arada oluyor da böyle mecburi gibi vs yani kendimi çok kötü hissediyorum eşimin yanında değer görmüyorum gibi gösterdiğini sanıyor bakacak olursak onun içinde ben kesin öyleyimdir yani ben bir iki defa patladım ama yine aynı yine aynı bende artık onun için bir şey yapmak istemiyorum evlilik değilde çocuklar için mecburi arkadaşlık gibi bizimkisi o kadar üzgünüm o kadar kırgınım ki inanın şimdiki aklım olsa eşimle evlenmezdim bende eşime aşık olarak evlenmedim sevdim ama aşık değildim sevgim de azaldı aşık zaten yok şimdi ki aklımla eski ben olsaydım aşık olup evlenir (acı da çeksem nedense böyle bir algım oluştu aşık olup hep üzüldüğüm için aşk evliliği istemedim ) mantık olsa sanki yine üzülürmüşüm gibi geldi benim ki tamamen azıcık mantık azıcık da sevgi oldu ve buda beni ilk hatalar da soğuttu sustum sonra zamanla doldu çocuk oldu araya daha da soğukluk girdi ikinci oldu derken sıkıntı stres bence ikimizde tamamen soğuduk çok garip mutsuz bir evlilik benim için sadece içim çok açıyor ya inanın bu durum beni gerçekten çok üzüyor çocuklarım dağılsın istemiyorum ama eşimle de böyle devam etsin istemiyorum mutsuzluk bana öyle yapışmış ki resmen artık nasıl mutlu olunur unutmuşum sevmeyi sevilmeyi unuttum